Gisteravond zag ik deze foto in mijn Whats App zitten.
Verzonden door mijn schatje.
Ergens geschoten door de dag heen, zonder dat ik het door had.
Geen begeleidende tekst, maar dat was ook niet nodig.
Ik wist precies waarom ze hem gemaakt had.
En ik wist precies waarom ze hem verzonden had.
Want ik opende de foto en voelde….DANKBAARHEID.
Zo’n HUGE gevoel van dankbaarheid.
Ik weet niet eens of ik het hier in woorden uit kan leggen.
Maar wellicht pik je het….vanuit de resonantie die we samen hebben…toch op.
Dit is Leonie en één van haar grootste aardse hobbies.
Tuinieren.
IN die tuin zijn.
Natuur.
Seizoenen.
Groei…..vergankelijkheid…wedergeboorte….sterven….expansie.
Er zitten zo veel boodschappen en groeimogelijkheden voor mij simpelweg door in die tuin te zijn en te “werken”….te aarden.
Er was een tijd dat ik diezelfde tuin bekeek vanaf mijn bank.
En niet eventjes….nee, liggend op die bank, dag in dag uit.
Niet in staat om mee te bewegen met de seizoenen.
Niet in staat om de natuur een handje te helpen en de natuur mij.
Maar dat is achter mij.
Dat voelt inmiddels als een vorig leven in dit leven.
En toch….zo gisteren….die eerste dag in die tuin.
Voelde ik hem wel even.
Ik sprak er verder niet over.
Liet het van binnen z’n dingetje doen.
Ankerde de dankbaarheid.
En dan is daar die ander in mijn leven.
Die daar ook niet over spreekt op dat moment, waarom zouden we immers?
Maar wel VOELT wat daar gebeurt. En dat eventjes vastlegt en op een nieuwetijdsmanier met me deelt via een appje.
En het is goed zo.
Het IS.
En vandaag…..gaan we dan ook gewoon weer heerlijk die tuin in.
