Een obstakel in het leven. Zo ongewenst. Het mag er niet zijn. Waarom gaat het niet weg?

Je wil het niet!
“Ik heb hier toch niet om gevraagd”?
Je verfoeit het!
Het ongemak.
De pijn.
De onzekerheid.
De angst.
Het liefs wil je dat het verdwijnt.
Maar het laat niet van zich wegkijken.
Dan er maar links omheen.
Maar al snel blijkt dat dat hem niet gaat worden.
Dan maar rechts proberen.
Fuck, ook daar lukt het je niet het obstakel te passeren.
Frustratie alom.
Nog meer angst, helemaal nu het lijkt dat je de controle volledig kwijt lijkt te raken.
Gekmakend.
Verstikkend.
Verlammend.
Totdat….
Je niet anders kan dan er dwars doorheen te bewegen.
Eerst met kleine, voorzichtige stappen.
Je “hangt” als het ware rustig even tegen het ongemak aan.
Okay!
We hebben beweging.
Woow.
Het valt toch mee.
Het zetten van de stappen DWARS DOOR datgene wat ons zo lijkt te pijnigen voelt minder heftig dan al het verzet daarvoor.
En je stapt door.
Met steeds meer vertrouwen.
Je voelt je gedragen bij elke stap die je zet.
Je weet niet WAT je draagt, maar je voelt het.
Iets lijkt je vleugels te geven JUIST omdat je het pad aan gaat.
En in één keer….
Ben je daar!
Aan die andere kant van het “obstakel”.
En je kijkt terug.
En beseft.
Dat datgene wat als een grote onbeklimbare berg voelde…..
Uiteindelijk je meest magische groeimoment bleek te zijn.