“Wat ben jij lief”.

“Wat ben jij lief”.
Zomaar een uitspraak van een volger in één van mijn livestreams.
Ik had haar vraag over zichtbaarheid in haar business opgepikt als topic om over te praten en gaf haar wat tips en adviezen en vooral een bak vol energetische support.

En terwijl ik aan het praten was voelde ik een onderhuidse steek.
En gelukkig maar dat ik hem kon voelen.
Lang geleden heb ik voor mijzelf namelijk de keuze gemaakt om zo veel en vaak als mogelijk in een hoge mate van Bewust Zijn te verkeren.
Om het mezelf te gunnen in contact te zijn met mezelf.
Te voelen wat er speelt.
Zaken te doen met mijzelf, zoals ik het ook wel noem.

Te bevoelen welke gedachten er het meest dominant door mijn hoofd spoken.
Te ervaren welke gevoelens er het sterkst aanwezig zijn en dus mee manifesteren op dit moment.
En heel bewust even mijn lichaam langs te lopen en te checken wat daar gebeurt. Zet er zich spanning vast? Wat verteld mijn lichaam me op dit moment?

En JA zelfs tijdens het livestreamen is het voor mij tweede natuur geworden om in connectie te blijven met die processen.

Om waar te nemen.

Als een neutrale en liefdevolle observator.

Dus ik voelde dat deze woorden iets met mij deden.

Opstand!
Verzet!
Boosheid!

FUCK!!!!

En ik hoorde mezelf tegen haar zeggen: “Ik ben niet altijd even lief hoor, ik kan ook best een BADASS zijn”!

En in mijn hoofd ratelde mijn ego verder: “Hoe SNEU is dit om te zeggen Leonie”!

En in mijn evaluatie moment van die dag liep ik het voorval nog eens langs. Wat gebeurde daar nu eigenlijk? Wat in jou werd gevoeld en wilde geleefd worden.

En daar was hij weer hoor!

Het “Lieve Leonietje Syndroom” .

Maar vooral, mijn verzet daar tegen! (Ach…en je weet….waar je je tegen verzet wordt alleen maar groter”).

Jarenlang was ik dat lieve Leonietje.
Voor een ieder die dat maar van mij wenste.

Ik wist niet anders.
Ik kon niet anders.
Het was immers zo lang mijn overlevingsmechanisme hier op aarde geweest.

En toch besloot ik op enig moment dat Lieve Leonietje los te laten.
Te ontdekken wie er onder dat mechanisme zat.
Te ontdekken wat de meest authentieke Leonie van dat moment eigenlijk ECHT wilde.

Een reis van vallen en opstaan.
Een reis van meermaals heel bewust een stukje meer van dat compensatie stuk los te laten.
Privé.
Zakelijk.
Kleine stappen.
Grote stappen.
In liefde ontvangen door anderen.
Met grote weerstand niet ontvangen door anderen.

Maar de authentieke stem begon groter te worden dan de stem van dat Innerlijk Kind.
Totdat het….en dat is nog niet zo heel lang geleden….het zich nog maar zelden tot nooit liet gelden.

En toch was er even die raking.

Why? Vroeg ik me af.

En wat ik héél duidelijk voelde was…..

NU is het moment om ook gewoon eens te ervaren DAT je lief bent.
DAT er een groots en liefdevol stuk in jou is.
Niet meer als compensatie.
Niet meer als overlevingsmechanisme ( Zie mij, bescherm mij, hou van mij).
Maar ECHT en PUUR vanuit jouw meest authentieke zelf.

Dus vandaag gaf ik het mezelf cadeau.

Op mijn 47ste verjaardag.

Ja, ik ben lief.
En dat is helemaal okay!!!