Soms zijn er van die momenten. Dat je groeiprocessen zo snel gaan dat je ego het niet bij kan benen.
En gelukkig is dit niet de eerste keer dat ik dat mag ervaren.
Dat wat ik naar een ander uitroep mag ik mezelf dan ook weer even influisteren.
Hou het klein!
Knip het in stukjes tot het “veilig” voelt.
Voetjes op de vloer, eyes on the price, in beweging blijven, in zachtheid.
Of….
Gewoon even een broodje kaas met een eitje bij je moeder gaan eten!
