De wereld kent zo veel mooie bloemen…. Voor altijd in de knop. Prachtige vrouwen.
Met de mooiste kwaliteiten om te delen.
Die niet tot bloei komen.
Hun bladeren blijven gesloten.
Hun kleuren blijven verstopt.
Zodat niemand ze kan schaden.
Niemand ze kan kwetsen.
Gelukkig mag ik met regelmaat van heel dichtbij ervaren.
Dat zo’n prachtvrouw de pijn van zich nooit in volle bloei laten zien.
Pijnlijker gaat vinden.
Dan de eventuele risico’s die het meebrengt.
Tot volle bloei te gaan komen.
Vandaag was weer zo’n dag.
Een prachtige, halfopen knop.
Klaar om de wereld te laten zien welke parels er verborgen liggen tussen de halfgesloten bloembladen.
En toch ook nog vol in het geloof welke pijn er zou kunnen komen wanneer ze ze zou openen.
Anderhalf uur later in het gesprek….
De kleuren werden steeds meer zichtbaar.
Er is, gelukkig, geen weg meer terug.
De wereld mag gaan genieten van haar schoonheid en haar kunnen.
En wellicht zal ze af en toe nog eens wat blaadjes sluiten.
Om vervolgens weer in volle kracht te openen.
Want de gesloten knop.
Is niet meer.
